ROZLICZENIE DOCHODÓW ZAGRANICZNYCH

Osoby, które pracowały za granicą, a Polska pozostaje ich głównym miejscem zamieszkania, muszą wykazać uzyskane w innym kraju dochody w składanym zeznaniu rocznym. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

  • posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) albo

  • przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Problem właściwego opodatkowania dochodu uzyskanego z pracy poza granicami Polski dotyczy wielu podatników. Osoby te nie zawsze mają świadomość w jaki sposób dokonać stosownego rozliczenia z fiskusem. Rozstrzygnięć należy szukać przede wszystkim w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania z danym państwem.

Wyróżniamy dwie metody rozliczeń dochodów uzyskanych zagranicą:

  • Pierwszą i najczęściej spotykaną jest metoda wyłączenia z progresją. Metodę tę przewidują umowy zawarte z: Albanią, Austrią, Chinami, Chorwacją, Cyprem, Czechami, Danią, Estonią, Finlandią, Francją, Grecją, Indonezją, Irlandią, Japonią, Kanadą, Kuwejtem, Litwą, Łotwą, Niemcami, Norwegią, Portugalią, Republiką Południowej Afryki, Rumunią, Słowacją, Słowenią, Szwecją, Tunezją, Turcją, Ukrainą, Wielką Brytanią i Irlandią Północną oraz Włochami.

  • Drugą metodą jest metoda proporcjonalnego odliczenia, którą stosujemy do dochodów uzyskanych w: Belgii, Holandii, Islandii, Kazachstanie, Rosji i Stanach Zjednoczonych.